۱- اللّـهَ اَحـْمَــدُ شـاکـــراً
۲- أصبحتُ مَستوراً مًعاً

فَبَلاوُهُ حُسنٌ جًمیلُ
ِفی بَیْن أنْعُمهِ أجُولُ

(صالح بن عبد القدوس؛۱۹۶۷:‌۱۳۲)
ترجمه
۱- با حالت شکر‌گذاری به ستایش خدا‌ می‌پردازم پس بلای او زیبا و نیکوست.
۲- صبح‌ می‌کنم در حالی که در میان نعمت‌هایش پنهان گشته‌ام و به گشت و گذار‌ می‌پردازم.
شاعر در دعای خود میان ستایش و شکر را جمع کرده است، پس اگر شکر همان اعتراف به نعمت از جهت بزرگداشت نعمت دهنده باشد پس ستایش همان ستودن با فضیلت است، و آن خاص‌تر از مدح و عام‌تر از شکر است. ستایش، سپاسی است که در برگیرنده معنای دعا و عبادت است. (البدر؛‌۲۰۰۴:‌۱/۲۳۳)
و از اینجاست که شاعر میان ستایش و شکر را جمع کرده است تا شکر و فرمانبرداری عمیق خود را نسبت به خداوند متعال نشان دهد به خاطر نعمت‌هایی که به او ارزانی داشته است از جمله نعمت؛ محافظت کردن و سلامتی، و دیگر نعمتها که شاعر به دنبال آنهاست.
سید حمیری(وفات ۱۷۸ هـ ) با برشمردن شکر بر نعمت هدایت، متوجه پروردگارش‌ می‌شود و‌ می‌گوید:

۱- اِلا الْحَمُد لله حمدا کَثیراً
۲- هـَــدانی إلیهِ فَوحَّــدتُهُ

وَلِیَ الْــمحامدِ ربَّاً غًفـــــورا
وَ أَخلصتُ توحیدهُ المُسْتَنِیرا

(سید حمیری؛‌۱۴۲۰:‌۱۰۰)
ترجمه
۱– بدان که ستایش فقط مخصوص خداوند است آن هم ستایش فراوان و ستودن پروردگار بسیار بخشنده وظیفه‌ی من است.
۲- مرا به سوی خود هدایت فرمود پس من او را به یکتایی ستودم و توحید نورانی او را پاک و خالص گردانیدم.
همانا تکرار ستایش خداوند در این متن با این شیوه برای سپاس‌گذاری شاعر نسبت به پروردگارش مفید است و بر متن یک نغمه موسیقیایی با ارتباط الفاظ به یکدیگر اضافه کرده است، با این امید که این لفظ در ذهنش جای بگیرد تا آن را زمزمه کند و فقط خود را متوجه خداوند کند. (هلال؛‌۱۹۸۰:‌۳۳۷)

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

شاعر محمود وراق نیز خداوند را چنین شکر‌ می کند:

۱- اَلـْــحمدُ لِلّهِ إنَّ اللهَ ذُو نَعـَــمٍ
۲- شُکْرِیَ لَهُ عَملٌ فیهِ عَلَیَّ لهُ

لَمْ یَحْصِها عَدَداً بالشُکْرِ مَنْ حَمداً
شـُــــکْرٌ یَکُونُ لِشُکْرٍ قـَــبْلِهِ مَدداً

(محمود وراق؛ ۱۹۶۹: ۶۲)
ترجمه
۱- ستایش مخصوص خداوند متعال است زیرا خداوند صاحب نعمت‌هایی است که اگر کسی بخواهد آن نعمت‌ها را شکر گذاری کند قادر به شمارش تعداد آن نعمت‌ها نخواهد بود.
۲- شکر من نسبت به نعمت‌های پروردگار عملی است که شکر دیگری را بر عهده من‌ می‌گذارد که یاور و مدد شکرهای قبلی است.
متن، در بردارنده ستایش به همراه شکر است به طور قابل توجه، آن را تکرار نموده است و این تکرار تأثیر خود را بر هماهنگی داخلی بر جای گذاشته است، و در ضمن تشکیل صوتی در بردارنده ارزش الهامی دلالت‌کننده است که کمک‌ می‌کند به تأکید و جایگزین شدن معنای مد نظر شاعر است.(ربابعه؛ ۲۰۰۷: ۱۶۹-۱۶۵)
و ملاحظه‌ می‌کنیم که بیت اول برگرفته از یک آیه قرآنی است که شکر را مخصوص نعمتهایی قرار داده است که خداوند به بندگانش بخشیده است و‌ می‌فرماید:﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعْمَهَ اللّهِ لاَ تُحْصُوهَا إِنَّ اللّهَ لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ﴾ (نحل/ ۱۸)
و از اینجاست که شاعر احساس آرامش درونی‌ می‌کند زیرا شکر خداوند متعال را در قبال نعمتهایش و منت‌های خداوند بر او به جای آورده است.
عماره بن عقیل(وفات ۲۳۹ هـ) به ستایش از پروردگارش‌ می‌پردازد و‌ می‌گوید: