ب- بیمه گران وضعیت سرمایه گذاران متقاضی وام را نیز دقیقا مورد بررسی قرار می دهند که موفقیت آن‎ها در پروژه های سرمایه گذاری شده قبلی چطور بوده است وبه عبارت دیگر اعتبار آن ها مورد ارزیابی قرار می گیرد. این فرایند به بیمه گران امکان می دهد که در مورد مشخصات ریسک شرکت، اطلاعات بهتری کسب کنند. در خصوص انتقال ریسک می توان گفت، بیمه به موسسات و افراد اجازه می دهد که ریسک خود را به جهت برطرف کردن نیازهایشان انتقال دهند. ریسک اموال، مسئولیت، از دست دادن درآمد و سایر ریسک ها قابل انتقال به یک بیمه گر برای قیمت گذاری هستند. به علاوه بیمه گران عمر با تنظیم قراردادهای مناسب به افراد کمک می کنند که پس اندازشان را به یک وضعیت با ریسک مطلوب تغییر دهند. جمع آوری ریسک در قلب بیمه قرار دارد (مرکز اصلی بحث بیمه است). جمع آوری ریسک نیز همانند قیمت گذاری ریسک در دو مرحله صورت می گیرد.

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

الف- بیمه گران در جمع آوری ریسک افراد بطور منطقی می توانند کل خسارت را برآورد کنند. هر چه تعداد بیمه شده بیشتر باشد، تجربه بیمه گر پایدارتر و قابل پیش بینی تر خواهد بود. نکته دیگر اینکه هر چه تعداد بیمه شده بیشتر باشد، منجر به کاهش در ضریب خسارت خواهد شد و به بیمه گران اجازه می دهد که حق بیمه کمتری مطالبه کنند، بنابراین حق بیمه در سطح پایین تری حفظ می شود. ب- بیمه گران از جمع آوری حق بیمه و سرمایه گذاری این وجوه سود می برند، به عبارتی شرکت های بیمه از فعالیت های سرمایه گذاری سود می برند. بیمه گران با جمع آوری حق بیمه از افراد و مؤسسات در یک دامنه گسترده به پرتفوی سرمایه گذاری خود تنوع خواهند بخشید. هم چنین قصو و کوتاهی برخی از وام گیرندگان بوسیله تعداد بیشتر سرمایه گذاران قوی و سالم جبران خواهد شد. هر چه تجربه سرمایه گذاری بیمه گر پایدارتر و قابل پیش بینی تر باشد، برای وام دادن کمتر هزینه خواهد کرد. به عبارت دیگر در وام دادن کمتر دچار مشکل خواهد شد. بدین ترتیب این کارکرد صنعت بیمه می تواند از طریق افزایش نسبت سرمایه گذاری به پس انداز، روی نرخ رشد اقتصادی اثر بگذارد.
و) بیمه به کاهش خسارت کمک می کند: شرکت های بیمه برای کمک به بیمه شدگان جهت کاهش و جلوگیری از خسارت از انگیزه های اقتصادی بهره می گیرند. علاوه بر این دانش دقیق هر شرکت بیمه در مورد حوادث و فعالیت های زیان آور به آن امکان می دهد که زمینه کنترل و ارزیابی خسارت با سایر شرکت های بیمه رقابت کند. وقتی که قیمت گذاری و دسترسی به بیمه به تجربه خسارت و رفتار ریسکی وابسته باشد، بیمه گذاران ابزارهای اقتصادی کنترل خسارت را به دست می آورند. بیمه گران از برنامه ها و ابزارهای کنترل خسارت از قبیل جلوگیری از آتش سوزی، فعالیت های بهداشتی و سلامت کار، جلوگیری از زیان صنعتی، کاهش در خسارت اتومبیل، سرقت و حادثه حمایت زیادی می کنند. این برنامه و ابزارها، خسارت وارده به موسسات و افراد را کاهش داده و مدیریت ریسک را تکمیل می کنند. به عبارت دیگر جامعه نیز به طور کلی از کاهش چنین خسارت هایی سود می برند. خدماتی که شرکت بیمه برای پیشگیری و کنترل خسارت ارائه می دهد،کاهش فراوانی و شدت خسارت را مورد هدف قرار می دهد. از آنجا که کاهش خسارت ها باعث افزایش سود مورد انتظار و کاهش حق بیمه ای مرتبط می شود، وجود فعالیت های مربوط به کنترل و پیشگیری از خسارت، به یک نیاز اساسی برای شرکت های بیمه تبدیل شده است. این عملکرد بیمه می تواند از طریق بهره وری کل عوامل تولید بر نرخ رشد اقتصادی موثر باشد.
ز) بیمه به تخصیص کارآمد سرمایه کمک می کند: بیمه گران اطلاعات اساسی شرکت ها و پروژه ها را هم برای ارزیابی اینکه بیمه را به چه قیمتی بفروشند و هم به عنوان متقاضیان وام و سرمایه گذاران جمع آوری می کنند. پس انداز کنندگان و سرمایه گذاران انفرادی ممکن است وقت، منابع و توانایی به عهده گرفتن، جمع آوری و پردازش این اطلاعات را نداشته باشند. اما بیمه گران در این زمینه مزیت دارند و در تخصیص سرمایه مالی و کنترل ریسک بیمه بهتر عمل می کنند. بیمه گران سالمترین و کارآمدترین شرکت ها، پروژه‎ها و مدیران را انتخاب کرده و برای آن ها بیمه و سرمایه مالی تهیه می کنند. بیمه گران گرایش دائمی به شرکت ها، مدیران و پروژه هایی دارند و آن هایی را تدارک سرمایه مالی می کنند که به بهترین نحو به سود سهامداران کار کنند. با انجام این کار بیمه گران (شرکت های بیمه) جهت تدارک مالی، به طور محسوس شرکت هایی که از مدیریت خوب برخوردار هستند را انتخاب می کنند. از این طریق شرکت های بیمه نه تنها باعث تخصیص کارآمدتر سرمایه می شوند بلکه کنترل ریسک را نیز سرعت می بخشند. هم چنین این عملکرد بیمه می تواند از طریق افزایش سرمایه گذاری به پس انداز روی نرخ رشد اقتصادی اثر بگذارد. به طور خلاصه صنعت بیمه با هفت عملکرد خود از دو کانال، الف) انباشت سرمایه (فیزیکی، انسانی) و
ب) نوآوری فنی، می تواند روی رشد اقتصادی تأثیر بگذارد (صمیمی،کاردگر،۱۳۸۶).

۲-۱-۲) ریشه لغوی بیمه

در مورد واژه بیمه و ریشه لغوی آن تاحدودی اختلاف نظر وجود دارد. بعضی معتقدند که بیمه از کلمه «بیما» از زبان هندی گرفته شده است و برخی دیگر نظر داده اند که بیمه از کلمه بیم و (ترس) اخذ شده است و چنین استدلال می کنند که چون اولین بار روس ها از ایران امتیاز بیمه گرفتند و بعدها نیز دو شرکت بیمه روسی در ایران مشغول فعالیت بیمه ای شدند، کلمه بیمه از لغت استراخوانی^[۴] که به معنی بیم و ترس است اخذ گردیده است و برخی از مولفین نیز کلمه بیمه را یک واژه پارسی قدیم می دانند و به استناد کتاب مسالک و ممالک تالیف ابواسحق اصطهری م یگویند که بیمه نام شهری در دیار طبرستان و دیلم بوده است ( صالحی ، ۱۳۷۲، ۵۲) واژه بیمه که در زبان فرانسه Assurance و در زبان انگلیسی Insurance نامیده می شود، ظاهراً به کلام فارسی شباهت دارد. لغت شناسان معتقدند که واژه های انگلیسی و فرانسه از ریشه لاتین Secures که به معنای اطمینان است گرفته شده و علاوه بر عقد بیمه در معنای تضمین ، تأمین ، اعتناد یا اطمینان به کار رفته است . (کاوه ، ۱۳۸۲، ۵) با این حال بنظر می رسد که ریشه اصلی واژه بیمه همان بیم است، زیرا عامل اساسی انعقاد عقد بیمه ، ترس و گریز از خطر است و به سبب همین ترس و به منظور حصول تأمین، عقد بیمه وقوع می یابد.(کریمی ، ۱۳۷۶، ۳۴، تقی زاده،۱۳۸۹).
۲-۱-۳) انواع بیمه
برای رسیدن به یک طبقه بندی مناسب، بازارهای بیمه را به پنج حوزه :
بیمه فردی
بیمه خانوار
بیمه کسب و کار
بیمه مزایای کارکنان
و بیمه اجتماعی تقسیم می کنیم.(اوترویل ، ۱۳۸۱، ۲۵۱).
در تقسیم بندی دیگرانوع اصلی بیمه عبارتند از: بیمه های بازرگانی و بیمه های دولتی (عمومی)
بیمه های بازرگانی خود به بیمه های
اشخاص(عمر، حوادث، درمان)
اشیاء
مسئولیت
زیان پولی
تقسیم می شوند و بیمه های دولتی نیز شامل بیمه های اجتماعی می باشند. در این تحقیق چون هدف بررسی الگوی آمیخته بازاریابی خدمات (۸Ps) بر روی تمایل به خرید بیمه نامه های عمر و پس انداز است، از توضیح سایر انواع بیمه خوداری نموده و در ادامه بیمه عمر به طور مشروح توضیح داده می شود.

۲-۱-۴) مفهوم بیمه عمر

بیمه های عمر آن گروه از بیمه هاست که با هدف پوشش ریسک ها و مخاطارت احتمالی در دوران کهنسالی افراد و با هدف حمایت از آنان در مقابل حوادثی نظیر بیکاری ، از کار افتادگی و کاهش توان کسب درآمد در دوران پیری از مجموعه ابزارهای کارآمد در جهت تقویت بنیه اقتصادی خانوارها و جلوگیری از بروز شدت فقر در جوامع محسوب می گردد(حسن زاده و حیدری ، ۱۳۸۶، ۶۱). بیمه های عمر وسیله ای برای تأمین آتی بیمه شده یا خانواده وی توسط بیمه گر ، در صورت حیات بیمه شده یا فوت وی در بازده ای معین از زمان د رمقابل پرداخت مبلغی به عنوان حق بیمه به بیمه گر است. (Wang Libo and Zhu Bo, 2005,27)د رتعریفی دیگر بیمه عمر ، قراردادی است که به موجب آن بیمه گر در مقابل دریافت حق بیمه، متعهد می شود که در صورت فوت بیمه گذار یا در صورت زنده ماندن او در موعد تعیین شده در قرارداد ، مبلغ تعیین شده در قرارداد را به بیمه گذار یا شخص معین شده از سوی او بپردازد.(اوبر، ۱۳۷۸، ۲۷-۱۷).

۲-۱-۵) تاریخچه بیمه عمر

بیمه عمر برای اولین بار در سال ۱۵۸۳ در انگلستان مرسوم شد. اولین شرکت بیمه عمر در سال ۱۷۶۲ در انگلستان تاسیس و اولین بررسی علمی درباره بیمه عمر درسال ۱۸۱۲ منتشر شد. اولین قرارداد بیمه عمر روی “آقای ویلیام گینبس” منعقد شده بود. مدت این بیمه نامه ۱۲ ماه ونرخ حق بیمه هشت درصد بود.
بیمه عمر در ایران به وسیله نمایندگی یک شرکت بیمه خارجی به نام ویکتوریا در سال ۱۳۱۴ آغاز شد. این نمایندگی بعد از یک سال فعالیت منحل شد و پورتفوی خود را که شامل ۱۵۰ بیمه نامه بود به شرکت سهامی بیمه ایران که آن زمان تازه تاسیس شده بود، واگذار کرد.
اولین بیمه نامه عمری که توسط این نمایندگی مزبور صادر شد، از نوع مختلط پس انداز و متعلق به یک تاجر تبریزی به نام جبار صالح نیا بود. سرمایه آن به مبلغ ۶۰۰ لیره انگلیسی در انقضای مدت به بیمه گذار پرداخت شد.
بیمه ایران تا سال ۱۳۳۶تنها شرکتی بود که در ایران به این رشته از بیمه اقدام می کرد، اما در سال ۱۳۳۶ شرکت سهامی بیمه ملی و در سال ۱۳۴۰ شرکت سهامی بیمه امید نیز به عملیات بیمه عمر پرداختند.
در سال ۱۳۵۳ شرکتی به نام بیمه بین المللی ایران و آمریکا تاسیس یافت که منحصرا به بیمه های عمر و حوادث می پرداخت و با کمک متخصصان آمریکائی شبکه بزرگ نمایندگی در تهران و در شهرهای بزرگ به‌وجود آورده بود و در فروش بیمه های عمر به سختی می کوشید و به موفقیت های قابل توجهی نیز دست یافته بود.
این اقدامات بیمه ایران را برانگیخت که درصدد ایجاد یک نمایندگی قوی بیمه عمر برآید. به این منظور در شهریورماه ۱۳۵۵ اقدام به تاسیس یک شرکت مختلط با مشارکت یک شرکت بیمه آمریکائی به نام ایران عمر کرد. این شرکت توانست در اولین سال فعالیت خود در سال ۱۳۵۶ تعداد ۱۲۳۸ بیمه عمر به فروش برساند. این در حالی بود که در سال قبل از تاسیس شرکت ایران عمر یعنی سال۱۳۵۵ شرکت سهامی بیمه ایران توانسته بود ۹۲۰ فقره بیمه نامه عمر بفروشد.
بعد از انقلاب اسلامی ایران، شرکت‌های بیمه به استثنای بیمه ایران که یک شرکت دولتی بود در چهارم تیر ماه ۱۳۵۸ ملی شدند. سپس در شهریورماه ۱۳۶۰ در هم ادغام شده و دو شرکت بیمه به اسامی بیمه آسیا و بیمه البرز را تشکیل دادند. پورتفوی بیمه عمر شرکت های ملی شده به شرکت بیمه آسیا منتقل شد.
هم اکنون با فعالیت شرکت های بیمه خصوصی در بازار، این رشته بسیار فعال شده و شرکت های بیمه خصوصی در جذب بیمه های عمر و ارائه طرح‌های جدید بیمه عمر بر دولتی ها پیشی گرفته‌اند (تقی زاده ، ۱۳۸۹).
بیمه عمر به شکل امروزی بعد از بیمه های دریایی و آتش سوزی پدید آمده است. با این حال ریشه بسیار کهن دارد . دو قرن بعد از میلاد مسیح اولین مشاور حقوقی رومی ها جدول مرگ و میری ترتیب داد و قوانینی برای وقف و حبه وضع کرده بود که در قرن نوزدهم قسمت بزرگی از آن در رویه های قضائی اروپا مورد استفاده قرار گرفت. (جوهریان ، ۱۳۷۳، ۱۱). در آثار قرون وسطی اولین نشانه قرارداد بیمه مستمری دیده شده است. تا قرن هفدهم در کشورهای اروپایی بیمه عمر به صورت شرط بندی روی فوت شخص ثالث بین دو نفر کم و بیش مرسوم بود. (سازگار، ۱۳۸۶، ۴۲۰) .
به همین دلیل بسیاری از مردم از قبول آن اجتناب می ورزیدند(مطهری، ۱۳۷۸ ، ۶۹) چون در این شرط بندی ، یکی از طرفین طبعاً آرزوی فوت شخص ثالث را داشت و اگر از فضائل اخلاقی هم بی بهره بود احتمالاً او را به توطئه ای بر می انگیخت ، بیمه عم رعملی ناپسند و برخلا مصالح جامعه و اخلاق حسنه تشخیص داده می شود و از طرف مقامات مذهبی و قضائی گهگاه ممنوع اعلام می گردید. اولین بیمه نامه عمری که به رسمیت شناخته شده در زمان سلطنت الیزابت اول د رلندن بود که این قرارداد در سال ۱۵۸۳ برای آقای ویلیام گیبنس منعقد شده بود. مدت بیمه نامه ۱۲ ماه و نرخ حق بیمه ۸ درصد بود. بیمه شده در اواخر سال فوت می کند و پس از مجادلات بسیار سرانجام دریافت کنندگان حق بیمه که از تجار لندن بودند محکوم به پرداخت سرمایه می گردند. بیمه نامه با نام خدا شروع و د رپایان، سلامت و طول عمر بیمه شده مسولیت گردیده است. در قرن شانزدهم بردگان که ارزش تجاری داشتند و از بندری به بندر دیگر حمل می شدند مانند کالا بیمه می گردیدند. سپس بیمه گران این بیمه را به سایر مسافرین کشتی تعمیم دادند. در این قرن توجه و علاقه اروپائیان به عمل تونیتین معطوف بود . تونتین چیست؟ بانکدار ایتالیایی به نام لورنزوتونتی که در فرانسه اقامت گزیده بود برای رفع مشکلات مالی این دولت طرحی پیشنهاد کرد که بنام خود او «تونتین» معروف شد.
تونیتین سازمانی بود که افراد هم سن گروه هایی تشکیل می دادند و هریک وجوهی یکجا یا به اقساط به صندوق مشترک می پرداختند که صرف خرید اوراق قرضه از خزانه دولت می شد که بهره این وام بستگی به سن خریداران داشت. برای جوانان ۵% و برای پیران ۵/۱۲% بود د رپایان مدت سرمایه ای که از این وجوه و بهره های آن در صندوق جمع می شد بین اعضاء زنده تقسیم می گردید و به موازات این اقداام شرکت منحل می گشت . دولت های وقت هم مشوق و پشتیبان آن بودند زیرا با وضع قوانین از طریق فروش اوراق قرضه ، موجودی صندوق را در اختیار خود می گرفتند و صرف هزینه های روزمره می کردند. در سال ۱۹۰۶ قوانین جدیدی برای شرکت های تونتین در فرانسه وضع گردید. در طول قرن نوزدهم با مساعی دانشمندانی مانند برنولیفد، پارسیو و اولر علم اکچوئری که تلفیقی ا زعلم احتملاات و محاسابت مالی است به وجود آمد و از آن پس بیمه عمر در سال ۱۷۶۲ در انگلستان تأسیس یافت و اولین بررسی علمی درباره بیمه عمر در سال ۱۸۱۲ منتشر گردید. از آن به بعد شرکت های بسیاری به صورت سهامی یا تعاونی در کشور اروپا و آمریکا پا به عرصه وجود گذاردند. در سال ۱۹۱۲ در کشور فرانسه ۲۰ شرکت سهامی ، ۲۴ شرکت تونتینی و تعاونی و ۱۹ شرکت خارجی به فعالیت بیمه عمر اشتغال داشتند . توسعه بیمه عمر در آمریکا پس از جنگ جهانی دوم قابل توجه می باشد د راین کشور در سال ۱۹۴۶ تعداد ۴۷۳ شرکت و اندوخته ریاضی شرکت های بیمه این کشور در همین سال بالغ بر ۱۵۰۵ میلیون دلار بود و تعداد ۲۶ میلیون دلار بیمه نامه جدبد صادر شده بود.(جوهریان ۱۳۷۳، ۱۳-۱۱).

۲-۱-۶) تاریخچه ای از صنعت بیمه در ایران و جهان

بیمه به شکل سنتی آن به مفهوم وجود نوعی تعاون و همیاری اجتماعی برای جبران خسارت بزرگ فرد یا افراد معدود، از طریق سرشکن کردن آن بین همه افراد گروه یا جامعه در دنیا از جمله در ایران سابقه طولانی دارد. عموم پژوهندگان تاریخ بیمه بر این باور رسید ه اند که نخستین شکل از آنچه در سد ه های اخیر« بیمه» (Insurance ) نام گرفته در چند هزار سال پیش از این بین کاروانیان و بازرگانانی که خطر سفرهای دور و دراز زمینی و یا دریایی را در پیش می گرفتند رواج داشته است و شواهد جداگانه ای از قوانین عرفی و شرعی که در این زمینه در شرق و غرب آسیا در سده های پیش از میلاد رایج بوده ارائه می‎دهند.
در تلماد، )یک مجموعه حاوی قوانین عهد عتیق) نقل شده که هرگاه در کاروانی، یکی از حیوانات باربر هلاک می شد حیوان دیگری به هزینه افراد کاروان تهیه می شد تا صاحب آن به تنهایی زیان وارد شده را تحمل نکند. این رسم در مورد کاروان کشتی های تجاری که به سفرهای دریایی می رفتند، در چین مواقع در شرق دنیای شناخته شده آن روز و بین فنیقی ها در غرب آسیا و در حوزه دریای مدیترانه، همچنین یونانی ها در اروپا شناخته شده بود.
بیمه های باربری دریایی
مردم تجارت پیشه مناطق دریایی غرب آسیا و حوزه مدیترانه در سده های قدیم، برای آرامش و امنیت خاطر بازرگانان و دریانوردان خود صندوق جبران خسارت اموال تجاری غرق شده را سامان دادند.
در قرن های پنجم و ششم قبل از میلاد مسیح عده ای از سرمایه داران یونانی به صاحبان کشتی ها و اموال تجاری با نرخی به مراتب زیادتر از معمول وام می دادند به این شرط که اگر کشتی به سفر دریایی رفته سلامت به مقصد می رسید وام با بهره بازپرداخت می شد، اما در صورت غرق کشتی گیرنده وام از بازپرداخت آن معاف بود. این روش ریسک تجارت را برای بازرگانان کاهش می داد و آنها را تشویق می‎کرد که به تجارتی بیش از آنچه دارایی آنها اجازه می داد دست بزنند و وا م دهندگان نیز با قبول این ریسک در منافع حاصل از تجارت بازرگانان با کشورهای خارجی شریک می شدند. بعدها وا م دهندگان حاضر شدند در مقابل دریافت مبلغ معین و توافق شده (حق بیمه قطعی(، خسارت احتمالی را پرداخت کنند. بیمه حمل و نقل دریایی از همین جا شکل گرفت. اولین قرارداد بیمه دریایی که به دلیل آرشیو شدن آن در بندر جنوا در دسترس است، مربوط به قراردادی است که در اواسط قرن ۱۴ میلادی (۱۹۳۴) در ایتالیا ثبت شده است. در همان قرن ۱۴ حکومت پرتقال مقرراتی وضع نمود که به موجب آن کشتی هایی که از ۵۰۰ تن بیشتر ظرفیت داشتند، موظف بودند کشتی های خود را در مقابل خطرات دریا بیمه نمایند.
لویدز و توسعه بیمه های دریایی
در سا لهای آخر قرن ۱۷ قهوه خانه ای متعلق به «ادوارد لوید» در نزدیکی اداره نیروی دریایی انگلیس در لندن محل رفت و آمد دریانوردان، بیمه گران، واسطه های تجاری انگلیسی، ایتالیایی، فرانسوی و یهودی بود و مالک آن به انتشار روزنامه ای یک برگی حاوی نرخ های مبادله کالا در لندن و شهرهای تجاری خارجی، نرخ های سالانه بیمه، قیمت طلا و … در روی این برگ روزنامه و فهرست ورود و خروج کشتی ها، همچنین شرح طوفا ن های دریایی در پشت آن اقدام می کرد. انتشار «لویدزلیست » از تمرکز بیمه های خصوصی در قهو ه خانه لوید نشان داشت به طوری که حدود ۲۰ سال پس از انتشار نشریه لویدز، قهوه خانه لوید مهم ترین مرکز معاملات بیمه های بود. جمعی از بیمه گران قهو ه خانه لویدز از سال ۱۷۶۰ نشریه دیگری ویژه اعضا منتشر کردند که «نشریه کشتیرانی و حمل ونقل کالاها » نام داشت. در دومین ستون از ۱۲ ستون این نشریه اسامی کشتی ها به ترتیب الفبا و در ستون های دیگر اسامی و مشخصات صاحبان کشتی ها، بندر، مقصد، ناخدا و خدمه کشتی، تاریخ ساخت، مالک و سایر خصوصیات کشتی ذکر شده بود و تجهیزات کشتی با کلمات خوب، متوسط و بد در این فهرست به نشانه طبقه بندی ریسک هر یک از کشتی ها درج می شد.
در این زمان قهو ه خانه لویدز به مهمترین مرکز برای بیمه کردن مخاطرات دریایی تبدیل شد و بیمه گران قدیمی آن در قهو ه خانه های جدید و سپس در عمارتی جدید به همان نام لویدز سازمانی از اعضا به وجود آوردند که تا به امروز قویترین نقش را در بیمه های حمل ونقل دریایی در جهان دارد.
بیمه آتش سوزی