لی‌یر (۱۹۹۵)

آرا و نظرات افراد در مورد این که کجا بروند، چه کاری بکنند یا نکنند و چگونه با بقیه ارتباط برقرار کنند

تعریف گردشگری بر اساس رفتار آنها و تعامل با محیط‌های روان‌شناختی

میدلتون (۱۹۹۸)

گردشگری بازار است؛ خواست جمعی و الگوهای مصرف بازدید کنندگان برای یک طیف گسترده از تولیدات مرتبط با مسافرت را بازتاب می‌دهد

تأکید بر تجارت و گردشگر به مثابه مشتری؛ در شناخت اثرات شکست می‌خورد

همینطور در جدول ۲-۳ ذیل از دیدگاه دیگر صاحب نظران بیان شده است:
جدول ۲-۳٫ مفاهیم گردشگری (پژوهش های منظر شهر۱۳۹۳).^[۱۰]

ماتیسون و وال (۱۹۸۲)

گردشگری پدیده ای چند بعدی است که شامل عزیمت به مقصدهایی خارج از محل سکونت عادی و مطالعه آن منطقه می باشد. در واقع گردشگری پدیده ای است متشکل از عناصر پویا، ایستا و غیر مستیم (م. برنز،۱۳۸۵: ۵۷).

مورفی (۱۹۸۵)

گردشگری شامل سفر غیر ساکنین (( گردشگران و ماجراجویان)) به یک مقصد است تا زمانی که این سفر به سکونت دائمی مبدل نشده است. گردشگری ترکیبی است از گردش و تجارت (م.برنز،۱۳۸۵: ۵۷).

پیرس (۱۹۸۹)

گردشگری فعالیتی چندجانبه بوده و از آنجا که در مراحل مختلف آن از مبدا تا مقصد، خدمات درخواست می شود و از لحاظ جغرافیایی نیز نیز پیچیده است، علاه بر این احتمالا در هر کشور یا منطقه ای تعداد زیادی مبدا یا مقصد وجود دارد که اغلب آنها دارای دو خصوصیت حرکت (مبدا) و پذیرش (مقصد) هستند (لومسدن،۱۳۸۰: ۱۶).

گی ، ماکنز و چوی (۱۹۸۹)

عمل جابه جایی به خارج از جامعه برای تجارت یا تفریح و نه برای انجام کار روزمره یا تحصیل را گردشگری گویند (وای گی،۱۳۸۲: ۲۱).

میدلتون (۱۹۹۸)

گرچه سفر و گردشگری همواره به صورت یک صنعت تعریف میشود اما بهترین دیدگاه این است که آن را بازار تمام عیاری بدانیم که بیانگر تقاضا و الگوهای مصرف گرایی فزاینده بازدیدکنندگان برای تولیدات بسیار متنوع مسافر پسند است (م.برنز،۱۳۸۵: ۵۷).

بیچریل

از دیدگاه بین المللی گردشگر، بازدیدکننده است که طول اقامت او در یک کشور، ۲۴ ساعت یا بیشتر و حداقل یک شب در کشور بازدیدشده بگذراند (بیچریل،۱۳۸۴: ۳۷).

سازمان جهانی گردشگری

گردشگری عبارت است از مجموعه کارهایی که یک فرد در سفر و در مکانی غیر از محیط عادی خود برای مدت که کمتر از ۲۴ ساعت و بیشتر از یک سال نیست انجام می دهد، و هدف آن تفریح و سرگرمی، استراحت ورزش و بازدید از اقوام و آشنایان، کسب و کار، ماموریت، شرکت در کنفرانس، درمان، مطالعه، تحقیق، فعالیت های مذهبی و فعالیت هایی از این قبیل است (سازمان تجارت جهانی،۱۹۹۹).

برای اولین بار در سال ۱۹۲۵ کمیته مخصوص آمارگیری مجمع ملل افراد زیر را گردشگر شناخت:
۱) کسانی که برای تفریح و دلایل شخصی یا مقاصد پزشکی و درمانی سفرمی کنند
۲) کسانی که برای شرکت در کنفرانس ها ، نمایشگاه ها، مراسم مذهبی، مسابقات ورزشی و از این قبیل کشورهای دیگر می روند.