۲ـ۲ـ۱۱: مناسب­سازی رمپ­:
در جاهایی­که امکان عبور هم­سطح وجود ندارد، رمپ­ها می­توانند وسیله موثری برای عبور افراد ویلچری باشد. مواردی که در مورد رمپ­ها در نظر گرفته می­ شود، عبارتند از :

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

ـ شیب هر چقدر کمتر باشد، بهتر است؛ یعنی بین ۱ در ۲۰ و ۱ در ۱۵ و حداکثر طول آن ۱۰ متر است.
ـ رنگ سطح رمپ­ها از نظر روشنایی باید متفاوت از رنگ جاهای استراحت باشد، تا افراد با مشکلات بینایی آن­ها را به راحتی تشخیص دهند.
ـ کلیه سطوح رمپ­ها باید از مواد ضد لغزش باشد.
ـ در هردو طرف رمپ­ها باید نرده­های میله­ای وجود داشته باشد. حداقل عرض آن­ها ۲/۱ متر است و در فضاهای ورزشی که معلولین از ویلچرهای ورزشی استفاده می­ کنند، مانند: باشگاه­های تنیس، عرض آن­ها باید ۵/۱ متر باشد.
ـ جنس نرده­های میله­ای از فلزات و مواد مناسب باشد، مانند میله­های استیل رنگ شده باشد (فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
۲ـ۲ـ۱۲: مناسب­سازی پله­ها
برخی از مردم به ویژه افراد معلولی که قابلیت حرکت دارند، ترجیح می­ دهند به جای رمپ از پله­های مناسب­سازی شده استفاده کنند.
– در هر صورت نرده­های اطراف پله­ها باید به عرض ۱۱۰۰ میلی متر باشد.
– از پله­های بدون نرده استفاده نشود.
– از علائم آگاهی دهنده لمسی در امتداد لبه پله­ها استفاده کنید.
– پاگردهایی ۵/۱ متری در پایین و بالای هر چند پله ایجاد کنید.
– پله­های صاف بهتر از پله­های منحنی و کج می­باشند.
– ارتفاع پله­ها بین ۱۵ تا ۱۷ سانتی متر ثابت بوده و قسمت کف آن­ها بین ۲۵ تا ۳۰ سانتی­متر باشد (فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
شکل۲-۲:

۲ـ۲ـ۱۳: مناسب­سازی ورودی­ و درب اماکن ورزشی
درب ورودی باید طوری باشد که جذاب بوده و مردم را فرا خواند، برای این منظور :
– ورودی باید به آسانی از کل نمای خارجی ساختمان قابل تشخیص باشد.
– ورودی باید به طور کامل در دسترس بوده و هم سطح فضای مقابل درهای ورودی باشد.
– ورودی گروه ­های مختلف مردم را تفکیک نکنید. برای مثال ورودی افراد معلول از در پشت ساختمان نباشد.
در فضاها و مکان­های ورزشی بزرگ که در آن­ها رشته­ های ورزشی مختلف ویلچری وجود دارند، درها باید به صورت اتوماتیک و الکترونیکی باشند. همچنین جنس درها از مواد براق مثل استیل نباشد.
– درها با آستانه درب هم­سطح باشد(حداکثر بر آمدگی ۱۳ میلی متر).
– هیچ نوع مانعی از قبیل در مجاور، در مسیر حرکت آن وجود نداشته باشد و جنس درها تماماً از شیشه نباشد.
– در مورد درهای اتوماتیک باید امکان ایجاد حادثه و خطر تصادف حداقل باشد و قابلیت باز کردن با دست را در موارد قطع برق داشته باشد(فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
۲ـ۲ـ۱۴: مناسب­سازی محل پذیرش
طرح و اجزای محوطه پذیرش بایستی به نحو آشکار و منطقی باشد، به طوری­که به علامت­ها یا تابلوهای راهنما جهت هدایت مردم نیاز نباشد. جزئیات مهم قابل توجه این محوطه عبارتند از :
– افرادی که از در ورودی وارد می­شوند، باید محل پذیرش در دید رس آن­ها باشد.
– در صورتی که از میله­های ورودی چرخان استفاده می­ شود، از مناسب بودن آن­ها با وضعیت معلولین اطمینان حاصل کنید، در غیر این صورت برای معلولین که از ویلچر استفاده می­ کنند؛ مسیر مجزایی را ایجاد کنید.
– آسانسور، راه پله و تلفن عمومی در دید رس بوده و نزدیک محل پذیرش باشد و اگر در دید مستقیم نباشند باید تابلوهای راهنما محل آن­ها را به وضوح نشان دهند.
– صندلی­های مناسبی برای استفاده افراد مورد نیاز است.
در اماکن ورزشی انواع مختلفی از محل­های پذیرش و رزرو مورد نیاز است، آن­چه دارای اهمیت است؛ طراحی مناسب میز و محل پذیرش است؛ به نحوی که برای همه افراد قابل دسترسی باشد. دو عدد میز کار با ارتفاع متفاوت یکی برای افرادی که می­خواهند سر پا باشند و دیگری برای افراد در حال نشسته یا ویلچری ایجاد شود (فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
۲ـ۲ـ۱۵: مناسب­سازی کریدورها
– حداقل عرض کریدورها ۲/۱ متر است ولی در حالت کلی ترجیحاً ۵/۱ متر بهتر است و در مجموعه­های بزرگ با استفاده­کنندگان زیاد معمولاً عرض کریدور را ۲ متر در نظر می­گیرند، تا افراد با ویلچر به راحتی از آن­ها عبور کنند.
– مسیر کریدورها باید بدون مانع باشند.
– وسایل آتش­نشانی و رادیاتورها بهتر است در دیوارها جا داده شوند تا عرض کریدورها را کوچکتر نکرده و مانعی سر راه حرکت افراد ایجاد نکنند.
– در صورت امکان کریدورهای پهن یا گرد ایجاد کنید.
– درها باید به سمت خارج از کریدورها باز شوند(فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
۲ـ۲ـ۱۶: نرده­ها
– در هر جایی که اختلاف سطح وجود داشته باشد، هر چند کم نرده باید کار گذاشته شود؛ تا حایل و دستگیره مناسبی را فراهم سازند.
– در حدود ۵/۴ تا ۵ سانتی­متر نرده­ها باید از دیوار خارج شده باشند.
– انتهای نرده­ها باید به صورت گرد و منحنی بوده و در حدود ۳۰ سانتی­متر بیشتر از طول پله­ها در بالا و پایین راه پله امتداد یافته باشند.
– نرده­ها نباید فضا و عرض مفید و استاندارد راهروها و کریدورها را محدود کنند.
– رنگ و درخشندگی نرده­ها باید متفاوت از بافت و زمینه باشد، تا به راحتی قابل تشخیص باشد(فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).