در تحقیقی که عنوان آن «بررسی و مقایسه اثر تمرینات پلایومتریک و با وزنه روی توان انفجاری پای دانشجویان» بود، از بین ۱۰ کلاس تربیت بدنی عمومی۱، تعداد ۳۶ دانشجوی غیرورزشکار به صورت تصادفی انتخاب و سپس به دو گروه تجربی پلایومتریک(۱۸نفر) و قدرتی با وزنه(۱۸ نفر) تقسیم شدند. از بین دانشجویان غیر تربیت بدنی و غیر ورزشکار که واحد تربیت بدنی عمومی انتخاب نکرده بودند و فعالیت ورزشی منظمی نیز در هفته نداشتند، تعداد ۱۸ نفر به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. گروه‌های تجربی به مدت ۷ هفته و هفته‌ای دو جلسه و هرجلسه یک ساعت تمرینات پلایومتریک و یا قدرتی با وزنه انجام دادند. برنامه تمرینی پلایومتریک که با توالی دو جلسه در هفته انجام شد شامل تمرینات پرش جفتی به طرفین، تمرین پرش عمقی، تمرین پرش سرعتی با یک پا و تمرین پرش از روی مانع بود.
برنامه تمرینی گروه با وزنه که با توالی دو جلسه در هفته و روش هرمی انجام شد، شامل حرکات اسکات پا، پرس پا، بلند شدن روی پنجه پا در حالت ایستاده و حرکت پشت ران بود و گروه کنترل در طول این دوره تمرینی فعالیت ورزشی منظمی نداشتند و در تمرینات شرکت نکردند.
در ابتدا برای اندازه‌گیری توان انفجاری پا و نیروی گشتاوری عضلات بازکننده‌ی زانو پیش آزمونی به عمل آمد و پس از اجرای پروتکل تمرینی ۷ هفته‌ای، مجدداً از هر سه گروه پس آزمون گرفته شد. نتایج نشان داد که تمرینات قدرتی با وزنه و پلایومتریک روی متغیرهای توان انفجاری پا و گشتاوری عضلات تاکننده و بازکننده زانو تأثیر معنی‌داری داشتند ولی میان تأثیر این دو روش بر روی فاکتورهای فوق اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد. بررسی یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد عواملی چون هماهنگی عصبی- عضلانی، بهبود فعالیت الکتریکی رفلکسی، افزایش سرعت انقباض و به‌کارگیری واحدهای حرکتی بیشتر، احتمالاً در افزایش فاکتورهای فوق تأثیر داشتند(۲۸).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

«آلن ای می کسکی»^[۲۸] و همکاران (۱۹۹۴)، در تحقیقی که هدف از آن مطالعه و بررسی تأثیر ۱۲ هفته برنامه تمرینات مقاومتی در منزل برای افراد مسن با بهره گرفتن از باندهای الاستیک بود، ۶۲ نفر با میانگین سن(۷۱ سال) به طور تصادفی در دو گروه تمرینی الاستیکی^[۲۹](E) (31=n) و غیر الاستیکی^[۳۰](NE) (31=n) قرار گرفتند. قبل و بعد ازتمرین، تست ایزوکنتیک شامل خم شدن زانو، تست قدرت و انعطاف‌پذیری ران، زانو و مچ پا گرفته شد. گروه E سه بار در هفته به تمرینات الاستیک مقاومتی با بهره گرفتن از باندهای کشی پرداختند. در طی تمرینات مقاومتی افزایش قابل توجهی در حدود ۸۲%(۰۵/۰≥p) در فرم ایزوکنتیک زانو نشان داده شد. در عین حال تغییر معنی‌داری بین گروه‌های E و NE مشاهده نشد. این نتایج نشان می‌دهد که برنامه تمرینات مقاومتی در منزل با بهره گرفتن از باندهای الاستیک می‌تواند به عنوان یک وسیله عملی و مؤثر مقاومت در افراد بالای ۶۵ سال مفید باشد(۶۵).
در مطالعه «مایکل ای راجرز»^[۳۱] و همکاران(۲۰۰۲)، با عنوان «اثر دمبل و تمرین باند الاستیک بر روی عملکرد فیزیکی زنان مسن آمریکایی آفریقایی تبار»، مشخص شد برنامه‌های ورزشی ارزان قیمت می‌تواند وسیله ای برای جلوگیری از کم تحرکی در این افراد باشد. ۲۲ زن سیاه پوست آمریکایی با سن ۶۲-۹۴ سال از یک مرکز ارشد در جامعه شهری ویچیتا انتخاب شدند. شانزده زن(با میانگین سن ۷۴ سال) (به مدت ۴ هفته ۳ روز در هفته) و ۶ نفر(میانگین سن ۷۴ تا ۷۸ سال) به عنوان گروه شاهد در تمرین شرکت کردند. تمرینات شامل تمرین‌های مبتنی بر صندلی با بهره گرفتن از باند الاستیک مقاومتی(بالا و پایین تنه) و دمبل(قسمت بالای بدن) بود. تمرین الاستیک باعث بهبود(۰۵/۰≥p) قدرت پایین تنه بدن حدود ۲۰% و ترکیبی از گروه‌های تمرین دمبل قدرت قسمت بالای بدن تا ۲۴ درصد بهبود یافته است. تغییری برای هر متغیر در گروه شاهد مشاهده نشد. این مطالعه نشان می‌دهد که ورزش با تجهیزات که هزینه کمی برای هر یک از شرکت‌کنندگان داشته است، عملکرد آنان را بهبود می‌بخشد و باعث تناسب اندام آن‌ها می‌شود(۷۵).
«برایان والاس»^[۳۲] و همکاران(۲۰۰۶)، طی تحقیقی اثرات باند الاستیک را در افزایش قدرت در طی تمرینات برگشت اسکات، مورد مطالعه قرار دادند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر باندهای الاستیک بر اوج توان^[۳۳](PP) و اوج نیرو^[۳۴](PF) و اندازه توسعه نیرو^[۳۵](RFD) در طی تمرینات اسکات پشت بود. ۱۰ آزمودنی(۴ زن و ۶ مرد با میانگین سنی ۵/۱ ± ۳/۲۱ سال) برای یک حرکت بیشینه ۱RM مورد آزمایش قرار گرفتند. آزمون در ۲ روز جداگانه با ۲ ست ۳ تکراری برای هر ورزشکار اجرا شد. آزمون ۶۰ و ۸۵ درصد ۱RM با و بدون باند الاستیک بعمل آمد. نتایج نشان داد که استفاده از باندهای الاستیک به همراه وزنه‌های آزاد می‌تواند به طور معنی‌داری(۰۵/۰≥p)PP و PF را طی تمرین اسکات بیشتر از مقاومت وزنه آزاد تنها، تحت شرایط معین افزایش دهد. هیچ اختلاف معنی‌داری در RFD طی وضعیت ۸۵ درصد یا هر متغیر اندازه‌گیری شده طی وضعیت ۶۰ درصد مشاهده نشد(۹۱).
«کوری آندرسون»^[۳۶] و همکاران(۲۰۰۸)، اثر ترکیب الاستیک و مقاومت وزنه آزاد^[۳۷](CR) بر قدرت و سازگاری‌های توان را به نسبت تمرین مقاومت وزنه آزاد^[۳۸](FWR) ورزشکاران را مورد مطالعه قرار دادند. ۴۴ آزمودنی با سن ۱ ± ۲۰ سال و با تجربه ۲ ± ۴ سال، از تیم‌های بسکتبال مردان و تیم‌های کشتی و بسکتبال زنان و تیم هاکی دانشگاه Cornel تمرین داده شدند. آزمودنی‌ها بر طبق تیم طبقه‌بندی شدند، سپس به صورت تصادفی به دو گروه تجربی ۲۳ و کنترل ۲۱ نفر تقسیم شدند و به مدت ۷ هفته به تمرین پرداختند. قبل و بعد از تمرین توده بدون چربی بدن، اسکات پشت ۱RM، پرس سینه و توان اوج آزمودنی‌ها اندازه‌گیری شد. هم گروه کنترل و هم گروه تجربی حرکات مشخصی را اجرا کردند، با این تفاوت که گروه تجربی از ترکیب الاستیک و مقاومت وزنه آزاد(CR) برای اسکات پشت و پرس سینه و گروه کنترل از مقاومت وزنه آزاد تنها(FWR) استفاده کردند. CR با بهره گرفتن از یک ریسمان الاستیکی متصل به یک هالتر استاندارد با صفحات وزنه، اجرا شد.
آنالیز آماری داده‌ها، اختلاف بین گروهی معنی‌داری(۰۵/۰≥p) بعد از تمرین نشان داد. در مقایسه با گروه کنترل، پیشرفت و بهبود برای گروه تجربی تقریباً ۳ برابر بیشتر برای اسکات، ۲برابر بیشتر برای پرس سینه و تقریباً ۳ برابر بیشتر برای توان بود. تمرین با CR ممکن است از تمرین با FWR برای توسعه قدرت بالاتنه و پایین‌تنه در اشخاص با تمرین مقاومتی بهتر باشد. تمرین CR می‌تواند باعث معنی‌دار شدن سازگاری های عملکردی ورزشکاران با تجربه در کوتاه مدت باشد(۳۱).
«آندرا دایان»^[۳۹] و همکاران(۲۰۱۰)، تأثیر تمرین مقاومتی با باند الاستیکی بر عملکرد عصبی- عضلانی در یک محیط شبیه‌سازی شده میکروگرانشی را مورد بررسی قرار دادند. تمرین مقاومتی در محیط کره زمین به افزایش قدرت و توان عضلات کمک می‌کند. حضور طولانی مدت در یک محیط بی وزنی باعث کاهش عملکرد عصبی- عضلانی می‌شود. هدف از این مطالعه این بود که آیا تمرین مقاومتی در محیط میکروگرانشی عملکرد عصبی- عضلانی را بهبود می‌بخشد؟
برای این منظور ۲۰ دانشجوی مرد به صورت تصادفی در دو گروه تجربی(۱۳ n= ) با میانگین سن ۲۰ سال، قد ۱۷۸ سانتیمتر و وزن ۷۷ کیلوگرم و گروه کنترل(۷ n= ) با میانگین سن ۲۱ سال، قد ۱۷۴ سانتیمتر و وزن ۷۳ کیلوگرم تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تجربی به مدت ۹ هفته در یک محیط شبیه سازی شده میکروگرانشی در آزمایشگاه به تمرین مقاومتی با باند الاستیکی پرداختند و گروه کنترل در این مدت از هرگونه تمرینی خودداری نمودند. متغیر های جنبشی و حرکتی قبل و بعد از تمرین، با الکترومیوگرافی^[۴۰] جمع‌ آوری شد. اندازه عضله از طریق اسکن DEXA به دست آمد، قدرت بیشینه از آزمون ۱RM و فعالیت عضلانی از طریق (EMG) مشخص شد.
نتایج نشان دادند، قدرت بیشینه در گروه تجربی افزایش معنی‌داری(۰۰۱/۰>P) داشته ولی در گروه کنترل تغییر معنی‌داری نداشته است. تغییرات گروه تجربی در حجم عضلانی نیز معنی‌دار بود. به نظر می‌رسد، استفاده از باند الاستیکی می‌تواند از تغییرات منفی عصبی- عضلانی ناشی از قرار گرفتن در یک محیط میکروگرانشی به مدت طولانی جلوگیری نماید(۴۰).
«جوی جوردن»^[۴۱] و همکاران(۲۰۱۳)، تأثیر باندهای الاستیکی به عنوان جزئی از تمرین مقاومتی، روی برخی از عوامل تن‌سنجی را مورد بررسی قرار دادند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین مقاومتی با باند الاستیکی در چارچوب یک برنامه تمرینی دوره‌ای بود. به این منظور ۱۴ آزمودنی مرد بسکتبالیست به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. برای آزمودنی‌های گروه تجربی هر جلسه ۳۰% یک تکرار بیشینه در هر هفته به نسبت وزن آن‌ها مقاومت افزوده شد. قدرت، توان و ترکیب بدنی آزمودنی‌ها قبل و بعد از تمرین اندازه‌گیری شد. برای متغیرهای قدرت، توان و ترکیب بدنی تفاوت معنی‌داری بین گروهی مشاهده نشد. اما تغییرات درون گروهی معنی‌دار بود. این نتایج نشان داد، با بهره گرفتن از تمرین مقاومتی با باند الاستیکی به عنوان جزئی از برنامه تمرینی دوره‌ای می‌توان قدرت و توان را افزایش داد. بنابراین با اضافه کردن مقاومت به عنوان یک متغیر و افزایش آن در هر جلسه از تمرین هفتگی ممکن است عملکرد ورزشکاران را افزایش داد(۵۶).
«آتله سیترباکن»^[۴۲]و همکاران(۲۰۱۴)، تأثیر جایگزینی تمرین مقاومتی با وزنه به تنهایی و تمرین مقاومتی با باند الاستیکی در حرکت اسکات برای فعال شدن عضله تنه را مورد بررسی قرار دادند. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر اضافه کردن باندهای الاستیک در حرکت اسکات در فعال سازی عصبی- عضلانی عضلات تنه بود. برای این منظور۲۵ آزمودنی زن ورزشکار با حدوداً ۲ تا ۴ سال تجربه تمرین مقاومتی به طور تصادفی انتخاب شدند.
آزمودنی‌ها حداکثر ۶ تکرار حرکت اسکات را با و بدون باند الاستیک با شدت نسبی همسان در هر تمرین، انجام دادند. در هنگام وزنه آزاد حرکت اسکات با باند الاستیک، برخی از وزنه ها با دو باند الاستیکی که به پایین‌ترین بخش از حرکت اسکات متصل است، جایگزین شد. فعالیت الکترومیوگرافی از عضله اسپینای^[۴۳]، مورب خارجی و راست شکمی قبل و بعد از تمرین اندازه‌گیری شد. در تمام مراحل تجزیه و تحلیل فعالیت الکترومیوگرافی برای هر دو روش با و بدون باند الاستیک(۷۸۲/۰ – ۱۱۲/۰ = P) را نشان دادند. در نتیجه، هیچ تأثیری در فعالیت عضلات تنه به وسیله جایگزینی تمرین مقاومتی با وزنه با باندهای الاستیکی در حرکت اسکات مشاهده نشد(۷۷).
«دیوید بلر»^[۴۴] و همکاران(۲۰۱۱)، تأثیر تمرین ترکیبی الاستیک و وزنه آزاد را در پرس سینه مورد بررسی قرار دادند. ۱۱ آزمودنی مرد تحصیل کرده، تمرین پرس سینه نکرده بودند، به مدت ۱۳ هفته در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی‌ها برای اولین بار به تمرین پرس سینه پرداختند و اولین بار از آن‌ها آزمون ۱RM قدرت پایه بعمل آمد. سپس افراد به مدت ۳ هفته به تمرین پرس سینه پرداختند تا سازگاری‌های عصبی صورت گیرد. برای ۳ هفته دیگر گروه تجربی تمرین با ۸۵% وزنه آزاد و ۱۵% باند الاستیک انجام دادند. گروه کنترل ۱۰۰% با وزنه آزاد تمرین نمودند و سپس از هر دو گروه آزمون ۱RM دیگری از آن‌ها گرفته شد. سومین ۱RM پس از ۳ هفته دیگر تمرین و چهارمین ۱RM پس از ۳ هفته نهایی تمرین، آزمون گرفته شد. نتایج اثر متقابل تمرین ترکیبی باند الاستیک با وزنه آزاد را نشان داد و مشخص شد قدرت به صورت معنی‌داری(۰۵/۰> P) افزایش داشت. این نتایج نشان داد که ترکیب باند الاستیک با وزنه آزاد در پرس سینه یک روش مؤثر افزایش قدرت است(۳۴).
«مارک استیونسون»^[۴۵] و همکاران(۲۰۱۰)، اثر حاد باند الاستیکی در طی حرکت اسکات را بر سرعت، توان و تولید نیرو مورد بررسی قرار دادند. استفاده از باندهای الاستیکی هنگام تمرین مقاومتی در افزایش پارامترهای مربوط به توان، سرعت و افزایش نیرو مؤثر است. هدف از این مطالعه بررسی اوج نیرو^[۴۶](PF)، اوج قدرت(RFD) و اوج و میانگین سرعت، با و بدون باند الاستیک در طی حرکت اسکات بود.
۲۰ آزمودنی مرد داوطلب ورزشکار با میانگین سن ۲۶ سال، ۳ ست ۳ تکراری از حرکت اسکات را در دو روز متفاوت انجام دادند. یک روز بدون باند الاستیک، روز دیگر با باند الاستیک تمرین کردند. نتایج نشان داد که PF، RFD، اوج و میانگین سرعت به طور معنی‌داری(۰۵/۰> P) در گروه با باند الاستیک افزایش داشته است(۸۸).
«آنتونیو نوبرگا»^[۴۷] و همکاران(۲۰۰۵)، رابطه بین تمرین مقاومتی و تمرین انعطاف‌پذیری در افراد سالم جوان را مورد بررسی قرار دادند. برای آزمایش این فرضیه که تمرین‌های خاص قدرت عضلانی و انعطاف‌پذیری را افزایش می‌دهد، ۴۳ جوان سالم، قبل و بعد از ۴ تمرین خاص به مدت ۱۲ هفته(۲ بار در هفته) مورد آزمایش قرار گرفتند. گروه a(13=n) فقط به تمرین مقاومتی پرداختند. گروه b(11=n) فقط به تمرین انعطاف‌پذیری پرداختند. گروهc(9=n) که هم به تمرین مقاومتی و هم انعطاف‌پذیری پرداختند و گروه d(10=n) که هیچ نوع تمرینی انجام ندادند. نتایج نشان داد، هیچ تغییری در قدرت وانعطاف‌پذیری گروه کنترل صورت نگرفت. قدرت عضلانی در گروه a بهبود یافت(۰۰۱/۰>P). در گروه c نیز قدرت عضلانی افزایش داشت(۰۳۲/۰=P). اما در گروه b تغییری در قدرت عضلانی مشاهده نشد(۶۱۰=P).
همچنین تجزیه وتحلیل داده‌ها مشخص کرد، انعطاف‌پذیری در گروه b و c افزایش معنی‌دار داشت(۰۰۱/۰>P) ولی در گروه a که تنها به تمرین مقاومتی پرداخته بودند، افزایش نداشت. می‌توان چنین نتیجه‌گیری نمود، تمرین مقاومتی به تنهایی در افراد جوان، انعطاف‌پذیری را افزایش نمی‌دهد. اما تمرین مقاومتی در ترکیب با تمرینات انعطاف‌پذیری، با افزایش دامنه حرکتی در طی تمرین، انعطاف‌پذیری را افزایش می‌دهد(۷۰).
«کریستوفر مک دونالد» و همکاران(۲۰۱۲)، تأثیر ۶ هفته تمرین سنتی مقاومتی، تمرین پلایومتریک و ترکیبی از هر دو را بر قدرت و عوامل تن سنجی مورد بررسی قرار دادند. هدف از این مطالعه مقایسه تأثیر ۶ هفته تمرین مقاومتی^[۴۸](RT)، تمرین پلایومتریک^[۴۹](PT) و ترکیبی^[۵۰](CT)، بر قدرت پایین تنه و آنتروپومتری بود. ۳۰ مرد ورزشکار با سنین مختلف به یکی از سه روش مقاومتی، پلایومتریک و ترکیبی تمرین داده شدند. قبل، وسط و بعد از تمرینات عواملی چون قدرت اسکات، قدرت لیفت رومانیایی^[۵۱](RDL)، قدرت ایستا^[۵۲](SCR)، عضله چهارسر ران و عضله سه سر، شاخص توده بدن و درصد چربی اندازه‌گیری شد. رژیم غذایی آزمودنی‌ها طی این مطالعه کنترل نشد. یافته‌های آماری نشان داد، افزایش معنی‌داری در قدرت اسکات(۰۰۰/۰=P)، قدرت RDL(000/0=P) و قدرت SCR(000/0=P) برای تمام گروه‌ها حاصل شده است. همچنین تأثیر معنی‌داری بر روی اندازه عضله چهارسر ران(۰۰۱/۰=P)، عضله سه سر(۰۰۱/۰=P) و شاخص توده بدن و توده بدون چربی(۰۰۱/۰=P) مشاهده شد. نتایج نشان داد، منفعت تمرینات CT از تمرینات RT و PT بیشتر است و چون هیچ کاهشی در قدرت و عوامل تن‌سنجی نداشت، یک روش آموزش عملی و مناسب باشد(۶۱).
«خوان کولادو»^[۵۳] و همکاران(۲۰۰۸)، تأثیر کوتاه‌مدت استفاده از تمرین مقاومتی با باند الاستیک در مقابل استفاده از وزنه برای زنان کم تحرک میانسال را مورد بررسی قرار دادند. این پژوهش به منظور تعیین اینکه آیا یک برنامه تمرینی مقاومتی با بهره گرفتن از باند الاستیکی^[۵۴](EBs) همان اندازه بر روی ظرفیت و عملکرد بدن تأثیر دارد که همان برنامه تمرینی با بهره گرفتن از دستگاه وزنه ^[۵۵](WMs)؟
۴۵ داوطلب زن میانسال کم تحرک سالم به صورت تصادفی به ۳ گروه، کنترل(۱۰= n)، گروه الاستیک(۲۱=n) و گروه تمرین با دستگاه وزنه(۱۴=n)، تقسیم شدند و به تمرین پرداختند. گروه‌های تمرینی به مدت ۱۰ هفته(۲ بار در هفته) با یک برنامه استقامتی- عضلانی ولی با تجهیزات متفاوت تمرین کردند. نتایج برای هر دو گروه EBs و WMs، نشان‌دهنده کاهش معنی‌دار در توده چربی(۰۵/۰=P) و افزایش معنی‌دار در توده بدون چربی(۰۵/۰> P) بود. هیچ یک از متغیرها برای گروه کنترل تغییر معنی‌داری نشان داده نشد. این نتیجه که اگر از دستگاه به طور مستقل استفاده شود می‌تواند یک ابزار معتبر منجر به عملکرد بهتر باشد(۳۹).
«کامپانارت پادیت سائری»^[۵۶] و همکاران(۲۰۱۴)، مقایسه تأثیر تمرین ترکیبی الاستیک با مقاومت وزنه آزاد و مقاومت وزنه آزاد به تنهایی در تولید نیرو و توان را مورد بررسی قرار دادند. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر باندهای الاستیک متصل به یک هالتر بر اوج قدرت، حداکثر سرعت و اوج نیرو بود. ۶ وزنه‌بردار زن حرفه‌ای با مینگین سنی ۱۶سال، ۳ ست ۳ تکراری از مجموع ۹۰% ۱RM را انجام دادند. آزمایش در ۳ روز جداگانه انجام شد. روز اول بدون باند الاستیک و دو روز بعدی با دو باند الاستیکی با شرایط متفاوت(۲۰T و ۱۰T) وبه صورت تصادفی. در گروه بدون باند الاستیکی تمرین مقاومتی تنها با ورزنه هالتر انجام شد.
نتایج نشان داد، همه متغیر های اوج قدرت، حداکثر سرعت و اوج نیرو بین دو گروه ۱۰T و بدون باند الاستیک(۰۵/۰> P) و همچنین ۲۰T و بدون باند الاستیک(۰۵/۰> P) افزایش معنی‌داری داشتند. همچنین ملاحظه شد که اضافه کردن ۱۰% به ۹۰% ۱RM ، برای افزایش قدرت، نیرو و سرعت مؤثر است(۷۲).
«ساندر دارگو»^[۵۷] و همکاران(۲۰۰۹)، تأثیر استفاده از برنامه تمرین مقاومتی در آمادگی جسمانی نوجوانان را مورد بررسی قرار دادند. برنامه تمرینی مقاومتی^[۵۸](MRT)، یک جایگزین مناسب برای تمرین مقاومتی سنتی در کلاس تربیت بدنی نوجوانان است، که نیاز به حداقل تجهیزات دارد. هدف از این پژوهش ثبت تغییرات فیزیکی نوجوانان(۲۲۲=n) با بهره گرفتن از MRT در کلاس‌های تربیت بدنی در مدرسه بود. ۶ آزمون آمادگی جسمانی برای ارزیابی آمادگی قلبی- عروقی و عضلانی دانش آموزان انتخاب شد و آزمون skinfold برای ارزیابی ترکیب بدنی مورد استفاده قرار گرفت. آزمودنی‌ها به یک گروه کنترل(۱۲۹=n) و یک گروه تجربی که به تمرین MRT(63=n) و یک گروه تجربی دیگر که به تمرین ترکیبیMRT و استقامتی، قلبی- عروقی(۳۰=n) پرداختند، تقسیم شدند. پس از ۹ و ۱۸ هفته از گروه‌ها آزمون آمادگی جسمانی گرفته شد. در شروع پژوهش اختلاف معنی‌داری بین ۳ گروه برای بسیاری از عوامل وجود نداشت. پس از ۹ الی ۱۸ هفته در تمام ۶ مورد متغیرهای اندازه‌گیری آمادگی جسمانی در دو گروه تجربی به نسبت گروه کنترل پیشرفت بیشتری مشاهده شد. در هیچ یک از گروه‌ها بهبود معنی‌داری در ترکیب بدن رخ نداد. نتایج نشان داد، تمرین MRT برای نوجوانان در کلاس‌های تربیت بدنی جهت بهبود آمادگی جسمانی مؤثر است. پس از ۱۸ هفته نیز ترکیب تمرین MRT و تمرین‌های قلبی- عروقی به طور معنی‌داری در بهبود آمادگی جسمانی نوجوانان مؤثر بود ولی در ترکیب بدن آن‌ها بی اثر بود(۴۱).
«ساندر دارگو» و همکاران(۲۰۰۹)، تأثیر برنامه تمرینی در بهبود قدرت عضلانی و استقامتی را مورد بررسی قرار دادند. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر برنامه تمرین مقاومتی MRT بر قدرت و استقامت عضلانی در مقایسه با کسانی است که از برنامه تمرینی یکسان مقاومت با وزنه استفاده می‌کنند، بود. ۸۴ دانشجوی سالم به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی(MRT) (53=n) با میانگین سنی ۲۵ سال، قد ۱۷۰ سانتیمتر، شاخص توده بدنی ۷۳ کیلوگرم و درصد چربی ۲۴% و گروه تمرینی^[۵۹](WRT) (31=n) با میانگین سنی ۲۵ سال، قد ۱۶۹ سانتیمتر، شاخص توده بدنی ۷۵ کیلوگرم و درصد چربی ۲۴%، تقسیم شدند و به مدت ۱۴ هفته به تمرینات مخصوص خود پرداختند. قدرت عضلانی با بهره گرفتن از آزمون ۱RM، آزمون پرس سینه و اسکات مورد بررسی قرار گرفت. استقامت عضلانی از طریق آزمون حداکثر تعداد تکرار از مجموع ۷۰% ۱RM برای پرس سینه و اسکات انجام شد. هیچ تغییر معنی‌داری بین گروهی MRT و WRT بر پایه قدرت عضلانی(۲۲/۰<P ) و استقامت عضلانی(۰۹/۰<P ) مشاهده نشد. در سایر عوامل برنامه تمرینی ۱۴ هفته‌ای برای گروه MRT معنی‌دار(۰۰۱/۰>P) بود. بهبود قدرت و استقامت عضلانی پس از یک برنامه تمرینی MRT 14 هفته‌ای مشابه یک تمرین WRT بود. به نظر می‌رسد برنامه MRT که به خوبی طراحی شده باشد برای بهبود آمادگی عضلانی مؤثر است(۴۲).
«رابرت اسمیت»^[۶۰] و همکاران(۲۰۱۴)، تأثیر تمرین مقاومتی دوره‌ای بر فوتبالیست‌های NCAA^[61] در یک ترم تابستانی را مورد بررسی قرار دادند. هدف از این مطالعه بررسی اینکه آیا یک برنامه تمرینی مقاومتی(RT) به عنوان جزئی از یک برنامه عملکردی می‌تواند باعث نتیجه گیری ورزشکاران واجد شرایط در طی ترم باشد، بود. برای ای منظور ۶۰ فوتبالیست کالج NCAAدر ۳ گروه متفاوت به مدت ۱۰ هفته(۴ بار در هفته) به تمرین مقاومتی پرداختند. گروه تمرینی اول(۲۰= n) با میانگین سنی۱۸ سال، قد ۱۸۶ سانتیمتر، شاخص توده بدنی ۹۷ کیلوگرم و مدت بازی ۱ سال، با اولویت تمرینات مربوط به هایپرتروفی جهت بررسی شاخص توده بدنی، گروه تمرینی دوم(۲۰= n) با میانگین سنی ۲۰ سال، قد ۱۸۹ سانتیمتر، شاخص توده بدنی ۱۰۶ کیلوگرم و مدت بازی ۲ سال، با اولویت تمرینات مربوط به قدرت جهت بررسی افزایش قدرت و گروه تمرینی سوم(۲۰= n) با میانگین سنی ۲۱ سال، قد ۱۸۷ سانتیمتر، شاخص توده بدنی ۱۰۹ کیلوگرم و مدت بازی ۴ سال، با اولویت تمرینات مربوط به توان جهت بررسی افزایش توان، به تمرینات RT پرداختند. نتایج نشان داد، عوامل قدرت و توان در گروه اول افزایش معنی‌داری(۰۵/۰> P) داشت، ولی شاخص توده بدنی در این گروه افزایش معنی‌دار نداشت. همچنین قدرت و توان در گروه دوم و توان در گروه سوم افزایش معنی‌داری(۰۵/۰> P) داشت. شاخص توده بدنی در گروه‌های دوم و سوم نیز افزایش معنی‌دار داشت. افزایش قدرت و توان در گروه اول در زمان کوتاه‌تری به نسبت گروه‌های دوم و سوم به دست آمد که به نظر می‌رسد به دلیل سن کم تر آن‌ها باشد. نتایج این تحقیق نشان داد، یک برنامه تمرینی RT اولویت‌بندی شده می‌تواند نتایج مطلوبی از نظر عوامل مورد بررسی توان، قدرت و شاخص توده بدنی منجر شود(۸۶).
«تاد شیپه»^[۶۲] و همکاران(۲۰۱۰)، معادلات پیش‌بینی تأثیر استفاده مشترک باند الاستیک و مقاومت وزنه آزاد در حرکات پرس سینه و اسکات را مورد بررسی قرار دادند. هدف از این مطالعه تعیین طول باند الاستیک برای تعیین میزان کشش و مقاومتی خواهد بود که به وزنه‌ای متصل است که در حرکات پرس سینه و اسکات مورد استفاده قرار می‌گیرد.
۵ باند الاستیک با ضخامت‌های متفاوت انتخاب شدند. به تدریج وزنه‌های مختلف به آن‌ها متصل شد، در حالی که میزان کشش هر باند بعد از اتصال به وزنه، ثبت شد. برای هر دو روش تمرین پرس سینه و اسکات میزان همبستگی ۹۶۲۳/۰ بود. این نتایج نشان داد بین نوع ورزش و ضخامت باند الاستیک انتخابی همبستگی وجود دارد(۸۵).
۲-۴- جمع‌بندی
دامنه استفاده از روش‌های مختلف تمرینی در ورزش بسیار گسترده است و استفاده از هر شیوه تمرینی اطلاعات خاص مربوط به آن تمرین را می‌طلبد و هر یک از روش‌های تمرینی برای تقویت فاکتورهای خاصی به کار گرفته می‌شوند. تا به امروز مطالعات زیادی برای یافتن روش تمرینی برای بهبود توان انفجاری، قدرت عضلانی، چابکی و انعطاف‌پذیری صورت گرفته است. بهره‌گیری از روش‌های تمرینی مناسب برای بهبود عوامل حرکتی و جسمانی مرتبط و مؤثر در ورزش‌ها دغدغه محققین، مربیان و ورزشکاران بوده است. این موضوع درخصوص برخی عوامل نظیر توان از دو فاکتور قدرت و سرعت بهره می‌برد، بیشتر به چشم می‌خورد. استفاده از برنامه تمرینی الاستیک مقاومتی برای تکواندوکاران یک روش تمرینی جدید محسوب می‌شود و قاعدتاً ابهامات بیشتری را نیز در خصوص میزان اثر آن بر بهبود عوامل مرتبط با تحقیقات دارا می‌باشد، از سوی دیگر مطالعات کمتری نیز در این خصوص بر روی تکواندوکاران نوجوان صورت گرفته است. بنابراین با توجه به مطالعات انجام شده و وجود اختلاف در نتایج گزارش شده پژوهش‌های اندک بر روی تکواندوکاران نوجوان، این موضوع همچنان جای بحث و بررسی دارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی آثار برنامه تمرینی الاستیک مقاومتی بر برخی عوامل تن‌سنجی و فیزیولوژیکی تکواندوکاران نوجوان می‌باشد.
جدول ۲-۱- خلاصه پیشینه پژوهش

نویسنده – سال
عنوان
آزمودنی
نتایج

جاکوبسن و ساندرس(۲۰۰۸)

اثر تمرین مقاومتی الاستیکی(ERT) و تبدیل ضربه سرعتی خاص در تکواندو

۲۰ تکواندوکار نوجوان

نتیجه‌گیری شد که گروهی که در تمرینات الاستیک مقاومتی شرکت کرده بودند در مقایسه با کسانی که تمرینات معمولی انجام می‌دادند ۷ درصد بیشتر بهبود عملکرد داشتند.