ب. روش لومن و اسلاتر
لومن اسلاتر روشی است که تنها با اندازه گیری ضخامت چربی در دو ناحیه، پشت بازو و ساق پا و بر اساس جدول پیشنهادی درصد چربی معین می شود. علت انتخاب این دو ناحیه این است که در این حالت نیازی به خارج کردن لباس از تن آزمودنی نیست و قابل اجرا در مکان های مختلف بویژه در مدارس است (۴۴).
۲-۲-۱۰٫ نیروی عضلانی (قدرت انفجاری)
نیروی عضلانی یکی از انواع قدرت ها است که تحت عنوان قدرت انفجاری معروف می باشد. نیروی عضلانی عبارت است از توانایی عضله ها برای تولید حداکثر نیرو، جهت مقابله با یک مقاومت است، به طوری که آن مقاومت به حداکثر مسافت تغییر مکان دهد. برای تولید حداکثر نیرو در این قابلیت، باید به عامل زمان توجه کرد؛ زیرا اگر حداکثر نیرو در کوتاه ترین زمان تولید شود، تاثیرات آن بر مقاومت و جابجایی آن بیش تر است. لذا این قابلیت را به نام قدرت انفجاری می شناسند. قدرت انفجاری عبارت است از “توانایی عضلات برای تولید حداکثر نیرو در حرکات انفجاری”. در واقع حرکت های انفجاری حرکت هایی هستند که در حداقل زمان و با بیش ترین نیرو به اجرا در می آیند. نکته قابل توجه در قدرت انفجاری و نیروی عضلانی این است که به دلیل آنکه حداکثر نیرو باید تولید شود لذا فرد فقط یک مرتبه می تواند آنرا انجام دهد. برای تولید انرژی در این قسمت، بدن از سیستم غیر هوازی استفاده می کند و بیش تر در حرکاتی مانند پرش ها پرتاب ها و استارت ها کاربرد داد. برای اندازه گیری این فاکتور از آزمون های مختلف چون پرش طول و پرش سارجنت (پرش عمودی) و پرتاب توپ استفاده می شود(۴۴).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۲-۲-۱۱- ویژگی تمرینات استقامتی:
استقامت به بیان ساده توانایی مقاومت در برابر خستگی است و به طور کلی به دو بخش استقامت قلبی- تنفسی و استقامت عضلانی تقسیم می شود که در اینجا هر دو نوع استقامت مورد توجه است. استقامت قلبی- تنفسی آمادگی قلبی- عروقی یا آمادگی هوازی نبز نامیده می شود. توانایی بدن برای مقاومت در برابر خستگی در ورزش های طولانی مدت و هم چنین برگشت به حالت اولیه سریع بدن برای تامین دوباره انرژی از دست رفته در جریان تمرین یا مسابقه است (۲۶) تمرینات استقامت قلبی- تنفسی به چند دسته تقسیم می شودکه ما در زیر به توضیح بیشتر آنها می پردازیم.
۲-۲-۱۱-۱- تمرینات هوازی کوتاه مدت
تمریناتی هستند که در حدود ۴۵ ثانیه تا ۲ دقیقه طول می کشد. شدت این نوع تمرینات بسیار زیاد است به همین علت فرایند تولید انرژی در آن بیشتر از مسیر بی هوازی تولید می شود، به هر حال وقتی این نوع تمرینات در چند تکرار با فاصله استراحتی مناسب انجام شود در افزایش آمادگی هوازی نیز موثر است (۲۶)
۲-۲-۱۱-۲- تمرینات هوازی میان مدت
تمریناتی هستند که در حدود ۲ تا ۶ دقیفه طول می کشد. شدت آن از تمرینات هوازی کوتاه مدت کمتر است. سهم فرایند تولید انرژی بی هوازی نیز در آن کم تر از تمرینات هوازی کوتاه مدت است در این نوع تمرینات ورزشکاران می توانند با بهره گرفتن از روش تکراری (مثلا سه نوبت چهار دقیقه ای) یا روش تناوبی (مثلا شش دقیقه با تند و کند کردن دویدن) و روش تداومی.(شش دقیقه با شدت ثابت) به این تمرین بپردازند. استفاده از این نوع تمرین در ورزش گروهی بسیار کاربرد دارد.(۲۶،۲۷).
۲-۲-۱۱-۳- تمرینات هوازی طولانی مدت
تمریناتی است که بیش از ۸ دقیقه طول می کشد. قسمت عمده انرژی بوسیله فرایند هوازی تامین می شود و سیستم های تنفسی، قلبی- عروقی به شدت فعال هستند. در این نوع تمرینات ورزشکاران می توانند به صورت مداوم و یکنواخت (روش تداومی آهسته مثلا ۲۰ دقیقه مداوم) و یا روش مداوم و غیر یکنواخت (روش تناوبی مثلا ده دقیقه به صورت تند و کند) به تمرین بپردازند. معمولا ورزشکاران ورزش های تیمی از این نوع تمرینات در ابتدای فصل آمادگی عمومی جهت افزایش استقامت پایه، آمادگی هوازی عمومی استفاده می کنند. در نظر گرفتن اکسیژن مصرفی بیشینه، معیار خوبی برای تعیین شدت تمرین هوازی است، متداول ترین روش برای تعیین شدت تمرین هوازی، در نظر گرفتن ۶۰ تا ۸۰ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه است. البته اندازه گیری اکسیژن مصرفی بیشینه به تجهیزات گران قیمت و آزمایشگاهی نیاز دارد. خوشبختانه با جایگزینی محدوده ای از ضربان قلب که معادل ۶۰ تا ۸۰ درصد اکسیژن مصرفی بیشبنه باشد، طراحی شدت تمرینات بسیار ساده می شود. استفاده از ضربان قلب برای تعیین شدت تمرین به دو صورت متداول است (۲۷).
۱- بر اساس ضربان قلب ذخیره ای (روش کارونن)
ضربان قلب ذخیره ای، اختلاف بین ضربان قلب حداکثر و استراحتی است. برای مثال وقتی ضربان قلب حداکثر۲۰۰ ضربه در دقیقه و ضربان قلب استراحت ۶۰ ضربه در دقیقه باشد ضربان قلب ذخیره ای ۱۴۰ ضربه در دقیقه خواهد بود. اهمیت تعیین شدت تمرین هوازی بر اساس ضربان قلب ذخیره ای در این است که درصد فشار بر اساس ضربان قلب ذخیره ای تقریبا معادل همان درصد از اکسیژن مصرفی بیشینه است (۲۶،۲۷)
۲- بر اساس ضربان قلب حداکثر
روش دیگری که برای تعیین شدت تمرین هوازی مورد استفاده قرار می گیرد، محاسبه درصد معینی از حداکثر ضربان قلب است. این روش بسیار ساده و متداول است. معمولا برای افزایش و یا حفظ آمادگی هوازی ورزشکاران، ۷۰ تا ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب توصیه می شود. به هر حال، از آنجا که برای تعیین شدت تمرین هوازی از درصدهای حداکثر اکسیژن مصرفی و حداکثر ضربان قلب به جای یکدیگر استفاده می شود، لازم است ارتباط درصدهای این متغیرها شناخته شوند (جدول۲-۲)
جدول ۲-۲ ارتباط درصدی حداکثر ضربان قلب، ضربان قلب ذخیره ای و حداکثر اکسیزن مصرفی (۲۷ )

اکسیژن مصرفی بیشینه

درصد بر حسب ضربان قلب ذخیره ای

درصد حداکثر ضربان قلب

۵۰
۵۵
۶۰
۶۵
۷۰
۷۵
۸۰
۸۵
۹۰

۵۰
۵۵
۶۰
۶۵
۷۰
۷۵
۸۰
۸۵
۹۰

۶۶
۷۰
۷۴
۷۷