شرکت ها برای سرمایه گذاری احتیاج به منابع مالی دارند، اما منابع مالی و استفاده از آنها باید به خوبی تعیین شود و این وظیفه مدیر مالی است که منابع مالی و نحوه استفاده از آن ها را تعیین کند.

( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۲-۲-۶-۱-تامین مالی درون سازمانی و برون سازمانی
منابع تامین مالی شرکت ها براساس سیاست تامین مالی آن ها به دو بخش منابع مالی درون سازمانی و منابع مالی برون سازمانی تقسیم می شود. منابع مالی درون سازمانی، شامل جریان های نقدی حاصل از عملیات و وجوه حاصل از فروش دارایی ها است. در حقیقت شرکت از محل سود کسب شده اقدام به تامین مالی می کند، یعنی به جای تقسیم سود بین سهامداران، سود را در فعالیت های عمدتاً عملیاتی شرکت، برای کسب بازده بیشتر به کار می گیرد. منابع مالی برون سازمانی شامل استقراض از بازارهای مالی و انتشار سهام می باشد؛ شکل ۲-۲ منابع مالی و جریانات نقدی مربوطه را در یک واحد تجاری نشان می دهد(عبدالهی ، ۱۳۹۱ ).
منبع : عبدالهی ، ۱۳۹۱
نمودار۲- ۲ منابع مالی و جریان های نقدی یک واحد تجاری
۲-۲-۶-۲-تامین مالی کوتاه مدت و بلند مدت
معمولا روش های تامین مالی از نظر زمانی در دو گروه تامین مالی کوتاه مدت و بلند مدت مورد مطالعه قرار می گیرند.
۲-۲-۶-۲-۱-تامین مالی کوتاه مدت
منابع مالی کوتاه مدت برای تامین نیازهای کوتاه مدت است. تعهدات کوتاه مدت معمولا در یک دوره عادی عملیات (سالانه) پرداخت می شوند. بنابراین ضرورت دارد این منابع در فعالیت های کوتاه مدت (سرمایه در گردش) به کار گرفته شود تا در یک دوره عادی عملیات، برگشت شده تا پاسخگوی تعهدات کوتاه مدت باشد. تصمیم گیری در خصوص بکار گیری روش های تامین مالی کوتاه مدت و موفقیت مالی شرکت در این امر به شناسایی انواع راه های تامین منابع مالی کوتاه مدت، ریسک و بازده منجر می شود. هر یک از این راه ها و تاثیر آن ها، بر فعالیت بنگاه تجاری بستگی دارد.
۲-۲-۶-۲-۲- تامین مالی بلند مدت و میان مدت
شرکت ها معمولا برای خریداری های جدید یا بازپرداخت بدهی های سررسید شده خود به منابع مالی میان مدت و بلند مدت روی می آورند. در عرصه مدیریت مالی دوره کوتاه مدت معمولا به دیونی مربوط می شود که سر رسید آن ها، در فاصله کمتر از یک سال است.
اما اصطلاح تامین مالی بلند مدت به طور دقیق تعریف نشده است. برخی واحدهای تجاری، اصطلاح دوره میان مدت را برای تاریخ های سررسید بیش از یک سال و کمتر از ۱۰ سال به کار می برند. برای برخی اشخاص وام ۸ ساله کوتاه مدت و برای برخی دیگر بلند مدت محسوب می شود. ولی به طور کلی وام های دارای سررسید بیش از یک تا دو سال، بلند مدت نامیده خواهند شد.
۲-۲-۷-شیوه تامین مالی از نظر ساختار مالی شرکت ها
شیوه تامین مالی در شرکت ها را از نظر ساختار مالی، می توان به تامین مالی از طریق بدهی و از طریق سهام تقسیم نمود:
۲-۲-۷-۱-تامین مالی از طریق سهام
سهام جدید به دو صورت وارد بورس اوراق بهادار می شود:
۱)از طریق شرکت هایی که سهام آن ها فعلا به طور خاص در اختیار سرمایه گذاران گذارده می شود و تصمیم گرفته اند عرضه سهام خود را به طور عمومی و از طریق بورس اوراق بهادار انجام دهند به این گونه از سهام جدید، سهام غیر رایج یا IOP ^[۸]اطلاق می شود.
۲)انتشار سهام جدید توسط شرکت هایی است که در بورس فعال هستند و تصمیم گرفته اند که سرمایه خود را افزایش دهند؛ به این گونه سهام جدید؛ سهام رایج یا SEO ^[۹]می گویند.
۲-۲-۷-۲-تامین مال از طریق بدهی
در انتخاب تامین مالی کوتاه مدت یا بلند مدت، قاعده سر انگشتی مورد استفاده شرکت این است که “از سرمایه گذاری های کوتاه مدت برای وجوه کوتاه مدت، و از سرمایه گذاری های بلند مدت برای وجوه بلند مدت تامین مالی می شود. ” این امر به این معنا است که استقراض کوتاه مدت ارزان، در زمانی که ریسک کمتری وجود دارد، به کار گرفته شود؛ اما از طریق تامین مالی بلند مدت برای سرمایه گذاری های بلند مدت استفاده می شود(مدرس وعبداله زاده،۱۳۹۱).
۲-۲-۸-تامین مالی نوآوری در ایران
اصطلاح “سرمایه گذاری مخاطره پذیر” سابقه حضور چندانی در ادبیات حقوقی وقانونی کشور ندارد. آشنایی با این پدیده و گنجاندن آن در دل قوانین به سال ۱۳۸۲ و قوانین بودجه آن سال باز می گردد. تأمین مالی نوآوری و بالاخص تأمین مالی پژوهش و تحقیقات در رده های مختلف آن، موضوعی است که از همان دهه اول پس از انقلاب، در اذهان قانون گذاران و مسئولان اجرایی وجود داشته و حرکتهای مختلف در جهت آن انجام شده است.
در کشور ما نیز مانند بسیاری از دیگر کشورها و بخصوص کشورهای برخوردار از درآمد نفتی، نظام مدیریت فنآوری و فراتر از آن نظام ملی نوآوری، کمبودها و نقایصی دارد. این کمبودها هم در نهادها هم در نهادها و هم در روابط بین آنها به چشم می خورد. در زیر به بخشی از مشکلات نظام نوآوری ایران اشاره شده است:
الف. درونزا نبودن نیاز های داخلی و مدیریت فنآوری
ب. دیوان سالاری دولت
ج. ضعف روابط خارجی
د. تداخل وظایف
و. نا مشخص بودن اولویت های فنآوری
ز. ضعف در کنترل و ارزیابی
۲-۲-۸-۱-اصول تأمین مالی اسلامی:
در تأمین مالی اسلامی، ارتباط بین تأمین مالی کننده و متقاضی مانند ارتباط بین خریدار و فروشنده، عامل و مدیر، یا سرمایه گذار و کارآفرین است. این ارتباط مانند ارتباط بین وام دهنده و وام گیرنده همان طور که در بانکداری غربی وجود دارد نیست. اصولی که بر اساس احکام شریعت باید در معاملات و کسب و کار رعایت شود به شرح زیر است
الف. ممنوعیت سود حاصل از قرارداد وام (بهره، ربا)
ب. مشارکت در ریسک
ج. قمار و بازی های مبتنی بر شانس
د. عدم اطمینان بسیار زیاد در معاملات و قراردادها (غرر)
و. تعهد نسبت به مفاد قرارداد
۲-۲-۸-۲-ابزارهای مالی اسلامی
با توجه به حرمت ربا در نظام اقتصادی اسلام و ممنوعیت بکارگیری ابزارهای مبتنی بر نرخ بهره، مسلمانان برای برآوردن نیاز خود و ایجاد سود به روشی منطبق بر شریعت، می توانند از قراردادهای گوناگون که مورد تأیید شرع قرار دارداستفاده کنند. این قراردادها به دو دسته کلی عقود مبادله ای و مشارکتی تقسیم می شوند. عقود مبادله ای که سود مشخص و ثابتی دارند، مثل اوراق مرابحه، اجاره، سلم و استصناع؛ و گروه دوم عقود مشارکتی که سود آن قطعی نیست، شامل اوراق مشارکت، مضاربه، مزارعه و مساقات است (طالبی و اسمعیلی گیوی ، ۱۳۸۹).
۲-۳-سرمایه گذاری:
در خصوص سرمایه گذاری، مباحث و روش های تشریحی و کمی زیادی وجود دارد. برخی از این روشها فوق العاده موثر هستند، برخی دیگر با وجود اینکه ابتدایی اند، اما برخوردار از مفاهیم سرمایه گذاری کاربردی هستند، در حالیکه برخی دیگر ممکن است بی ارزش باشند.
تصمیمات مربوط به سرمایه گذاری، باعث ارتقای رفاه اقتصادی خواهد شد.
۲-۳-۱-ماهیت سرمایه گذاری
واژه “سرمایه گذاری^[۱۰]” می تواند دامنه وسیعی از فعالیتها را شامل شود. این واژه می تواند شامل سرمایه گذاری در گواهی سپرده، اوراق قرضه، سهام عادی یا صندوق های مشترک سرمایه گذاری باشد. اگر چه کسانی که به صورت حرفه ای به سرمایه گذاری می پردازند از دارایی های دیگری، از قبیل گواهی خرید^[۱۱]، برگ اختیار خرید و فروش سهام^[۱۲]، اوراق قابل تبدیل و دارایی های مشهود مانند طلا و اشیأ قیمتی برای انجام سرمایه گذاری استفاده می کنند. سرمایه گذاری می تواند دارای درجات مختلف ریسک پذیری باشد و هر فردی، خواه شخصی با تحصیلات دانشگاهی، و خواه یک شهروند عادی، می تواند با توجه به شرایط خود از تصمیمات سرمایه گذاری استفاده کند.
سرمایه گذاری ^[۱۳]عبارت است از، تبدیل وجوه مالی به یک یا چند نوع دارایی که برای مدت زمان آتی نگه داری خواهد شد. بنابراین سرمایه گذاری مستلزم مطالعه فرایند سرمایه گذاری است. سرمایه گذاری مستلزم مدیریت ثروت سرمایه گذاران است. این ثروت شامل مجموع درآمد فعلی و ارزش فعلی درآمدهای آتی است.
منظور از “سرمایه گذاری”، سرمایه گذاری در دارایی های مالی و به خصوص اوراق بهادار قابل معامله است. دارایی های مالی ^[۱۴]به صورت اوراقی هستند که توسط دولتها و شرکت ها منتشر می شود. از طرف دیگر دارایی های دیگری وجود دارد که به آنها دارایی واقعی ^[۱۵]می گویند. این دارایی ها مشهود بوده و به صورت طلا، نقره، الماس، اثار هنری (تابلو و … ) و مواردی از این قبیل را شامل می شود.